Ołtarz główny
Najpiękniejszą część wystroju wnętrza kościoła stanowi zdecydowanie ołtarz główny. Wykonany został w 1751 r. z fundacji Henryka Ferdynanda Oppersdorffa, przebudowany po pożarze w 1765 r. Wskazują na to wykonane przez Jana Schuberta rzeźby: św. Klary z Asyżu, św. Hieronima, św. Augustyna i św. Elżbiety Węgierskiej, a także anioły po bokach mensy i w zwieńczeniu tabernakulum. Stanowi ono jakby małe arcydzieło rokokowe z dwoma drewnianymi relikwiarzami po bokach. Pole środkowe ołtarza wypełnia ekspresyjny obraz ukazujący Ekstazę św. Franciszka, pędzla Józefa Luxa z Opawy.
Po obu stronach ołtarza znajdują się drzwi, na których widnieją malowidła mistrza Sebastiniego. Przedstawiają apostołów św. Piotra i św. Pawła.
Naprzeciw drzwi zakrystii na ścianie znajduje się kamienna tablica z łacińskim tekstem wykonanym z metalowych liter. Dowiadujemy się z niej, że za tablicą spoczywają w urnach serca małżonek hrabiego Jerzego III Oppersdorffa: hrabiny Benigmy von Promnitz i Estery Barbary von Meggau.
W nawie głównej znajdują się jeszcze dwa ołtarze: po prawej stronie ołtarz Serca Pana Jezusa i po lewej stronie ołtarz poświęcony Sercu Maryi. W pierwszym znajduje się duży obraz pochodzący z XIX wieku przedstawiający Chrystusa z promieniującym sercem. Pierwotnie znajdował się tutaj obraz św. Franciszka Ksawerego. U góry umieszczono medalion z aniołem trzymającym w ręku czaszkę i serce, które zanosi do nieba. W ołtarzu poświęconym Sercu Maryi widzimy obraz przedstawiający śmierć św. Franciszka. Nad nim medalion z aniołem przypominającym o śmierci, z jej odwiecznymi symbolami: czaszką, zegarem piaskowym i przygaszonym światełkiem.